صفای آرش

نام شعر: صفاي آرش        

روح ما در بند مهر مهتريست         جسم ما تحت لواي رهبريست

هر گروه كوه را باشد صفا            ليك آرش را صفاي ديگريست

كوهيارانش قوي مانند ماك            در طريق حق دلير و سينه چاك

چون سمندر مرد كوه و آتشند         با رفيقان پاك و بي غل و غشند

گر بر آنها شير ناگه هو زند            يا لگد بر کله شان(منظور سر ) يابو زند

زين مصائب نيست آنها را ملال         شير مادر باد بر آنها حلال

با وجود جمله اوصاف جميل         جملگي مردند امّا زن ذليل

در ميان كوه چالاكند و جست         ليك نزد همسران خود عليل

آرشيون گر همه خوار و زبون         يك تن از آنان كه ديگر حيف نون(دکتر ق)

آنچنان ترسد تو گويي از زنش         با نهيب او رود روح از تنش

من نگويم كيست چون دانید خود        تا مگر روزي بيايد او بخود

گر از اين پس نيز بر اين حال بود        تحفه آرم بهر او گرد نخود

دوستان فكري بحال او كنيم         جمبلي سازيم يا جادو كنيم

تا كه بازآريمش اندر جمع خويش        قلب ياران از فراقش گشت ريش

رهبر آرش كه قلبش شاد باد         زن ذليلي را به ما او ياد داد

هر كس از رهبري پيشي گرفت        آبروي خويش را بر باد داد